Wśród doświadczeń z nowymi materiałami i technikami znalazło się ostatnio także doświadczenie z najwspanialszą masą ceramiczną czyli porcelaną. Jak przystało na tworzywo szlachetne jest również wymagające i kapryśne (no i niestety drogie oczywiście).

Porcelana wymaga czystości i precyzji. Jest nieplastyczna, bardzo krucha przed wypaleniem, deformuje się przy schnięciu i wypale, ma ogromny skurcz podczas schnięcia, a określenie „pamięć kształtu” nabiera przy niej nowego znaczenia (zwłaszcza jeśli podczas pracy doszło do przypadkowego odkształcenia). Błędy nie zostają wybaczone, chociaż czasem można je wykorzystać.

Ale piękno porcelany jest nie do przecenienia. Cienkość ścianek, delikatność przy jednoczesnej wytrzymałości, przeświecanie, dźwięk, satynowa powierzchnia porcelany parian…

Moim pierwszy próbom z porcelaną piękno i wyrafinowanie nie za bardzo towarzyszy. To przede wszystkim zapoznanie z materiałem. Pierwsze doświadczenie z porcelanową masą lejną, masą papierową i jej zaskakującymi własnościami, barwieniem masy, nadawaniem faktur i przygotowaniem angob. To na pewno początek nowej drogi w ceramice.